Doktor olup herkesin yarasına merhem olduğum gibi kendi yaralarıma da merhem oldum çok şükür. Bu sevincin kaynağını anlatayım sizlere. İsmim Saadet. Evinden işine işinden evine giden bir doktorum. İşimiz yoğun olduğundan kendimizle de ilgilenemiyoruz tabi. Ancak kılığa kıyafete istenen özen gösterilebiliyor. Sebebi insanlarla muhatap oluşumuz. Onun haricinde 32 yaşındayım. Yaş ilerleyince kırışmalar oluyor doğal olarak. Birde kısa saça yöneliyorsunuz farkında olmadan. Yani elimize yüzümüze bakılacağımız var.  Gerçi kızıl saçın bakımı zor ama olsun yine de güzeliz. Mesleğimizden dolayı bir saygınlık oluşuyor ister istemez, maaşlara yansıyor bu durum. Kazancımız bizi üzmüyor. Yani birilerine muhtaç olmayacak şekilde kazanıyorum. Bu yüzden bugüne kadar kurduğum bütün ilişkiler duygularımla oldu. Sevdiklerimle konuştum sevdiklerimle birliktelik yaşadım. Çıkar olmadı. En son ilişkim yoğun kıskançlıktan dolayı bitmişti. O kadar ki bana iftira atacak kadar gözünü kin bürümüştü. İster ilahi adalet deyin ister Allah inancı ama ben bu bir adalet terazisinin varlığına çok inanıyorum. Bana iftiralarla soluduğum havayı zehreden adam yerine pırıl pırıl bir adam karşıma çıkarıldı. Çıkarıldı diyorum senaryoyu ben oluştursam böyle denk getiremem. Kim der ki parkta yürüyüş esnasında tanışılacak ve tüm dert tasa gam keder orda anlatılacak. Ardından da bir aşk doğacak. Şimdi kıyaslıyorum gençken cahillikler olabiliyor. Yani kara kaşa kara göze müptela olunan zamanlar net en kayıp zamanlar. Biz de öyle sevdik adam şirret çıktı. Dışardan da baksanız bir kibar bir tatlı. Zaten atalarımız ne güzel demiş. Bir insanı tanımak isterseniz kavga ederken nasıl davrandığını izleyin. Giderken de hâlâ edepliyse o hep edeplidir. Yok çirkinlikler çirkeflikler gırlaysa geçmiş olsun bunca zaman boşa geçmiş. Bir diğer detay siz de yara olan durumlara tavrı nasıl, ona da bakılmalı. Neyden bahsediyorsun derseniz benim çocuğum olmayacak. Küçücükken geçirdiğim ateşli bir hastalık neticesinde çocuk sahibi olamayacağımı öğrendim. Tabi bunu eski erkek arkadaşımla da paylaştım. O ne yaptı peki, her kavgada bunu eksiklik gibi önüme sürdü. Her durumda aşağıladı. Bazen bunu psikolojik şiddet seviyesine bile getirdi. Orda bırakıp gitmek gerekiyordu ancak diyorum ya sevgiyle saflık ayırt edilemiyor o zaman. Ama şu an ki ilişkim çiçek gibi. Saygısızlık yok, yaralarımızı birbirimize koz olarak kullanmak yok. Sadece büyük ve çıkarsız bir sevgi var. Gülmek var, mutlu olmak var. Bunları yaşamayalı o kadar uzun zaman olmuş ki geçmişi düşündükçe oturur ağlarım. Hangi yollardan geçilmiş, kimle nasıl geçilmiş bunları hep düşünürüm. Siz de düşünün kızlar. O dar koridorlardan geçerken kim elinizi bırakmış bakın. Affedin ama unutmayın. Ne olur ne olmaz geri dönmek ister sorun olmasın sonra. Eğer o koridorları tek değil de sevdiğiniz adamla aşmışsanız ilişkinize iyice sarılın. Sizin bizim hepimizin ilacı o ilişkide saklı.