Hayatınızda hiç akıl hastanesinde yattınız mı? Ben yattım. Tahmin bile edemeyeceğiniz bir ortamda 1 aya yakın kaldım. Hayatımda bu kadar fazla hissi bir arada hissetmemiştim. Acizlik, sinir, öfke, yalnızlık ve rahatsızlık. Aileme bu kadar öfkelendiğimi hiç hatırlamıyorum. Hasta olmama rağmen beni buraya tıktıklarını düşündüm fakat sonra öğrendim ki ben bir Bipolar hastasıymışım. Gerçekten rüya gibi hatırlıyorum yaptıklarımı… Eğer kendimi tanıtacaksam hastalığımdan bahsetmesem olmayacaktı. Ben Arzu, 25 yaşındayım. Vücudumda 5 ten fazla dövme var. Hepsini düşünmeden ve sabırsızlık içerisinde yaptırdım. 4 ünden pişmanım ama 1’inden asla değilim. Ailem benden hem utanıyor hem de acıyor. İçten içe hissediyorum. Saçımın uçarı rengi ve dövmelerim onları hep rahatsız ediyor. Zaten babam oldukça kapalı bir ailede büyümüş, onun için benim bu halim eşittir kâbus. Fakat onlar da anladı artık. Ben hastayım ve bazı şeyler elimde değil. Aynı yaşadığım ataklar gibi. Benim bu güvenilmez gelen halim tavrım yüzünden ciddi ilişkiye giremiyorum. Eğer mani atağındaysam uçsuz bucaksız libidom beni grup seks dahil pek çok tek gecelik kaçamaklara sürüklüyor. Ataktan çıktıktan sonra kendimden ve yaptıklarımdan pişman oluyorum ama nafile. Beni bu durumdan çıkartacak ya benimle aynı durumda olan ya da bu halimi anlayabilecek kadar açık gönüllü bir adamla hayatımı birleştirmek istiyorum. Beni bu git gellerim ile sevmesi ve kabullenmesi bakarsın rahatsızlığım için bile etkili olabilir. Sonuçta bu şekilde evlenip çocuk sahibi olan pek çok hasta kardeşim var. Hatta geçen gün Türk Bipolar bir kadının zenci bir kocası ve hatta çocuğu olduğunu gördüm. Benim içimde de umut ışığı yandı. Neden benim de kalıcı bir eşim olmasın? Hayatıma girecek erkeğin benim hastalığımdan haberdar olmasını ve beraber o zor atakların üstesinden gelmeyi isterim. Özellikle depresyonda olduğum zaman bazen canımı kıymayı düşünüyorum ama hayatımda böyle birisi olduğu zaman ben bunu düşünemem ki, ona acı yaşatmamak için kendime bunu yapamam. Sebepsiz yere çok para harcadığımda bana bağırmaktansa gerçekten anlayacak, beni her seferinde doğru yola sevk edecek birisi istiyorum. Hem yanımda birisi olursa ailemin yükü de hafifler. Özellikle annem benimle çok ilgileniyor, çok fazla üzülmesini söylemiyorum bile. Ailede bir tek ben yokum ki, 2 kardeşim daha var hem de onlar benden daha küçük, benim yüzümden annem onlarla da yeteri kadar ilgilenemiyor. Kocam benimle vakit geçireceği için bu duruma annem de sevinecektir. Eşimin işi çok fazla çalışmasını gerektirecek bir meslek olmasın isterim. Mesela öğretmenlik olsa yazın da beraber tatil yapabiliriz. Hem çocuklarımız için de iyi olur, onların eğitimi ile daha fazla ilgilenebilir. Bana kalırsa çok fazla mesai olan işler aile hayatını da baltalıyor o yüzden en iyisi böyle bir mesleğe sahip olmaması.
